Separator magnetyczny do ciekłych mieszanin MF 50/1-P6-N-1-80-N-P
Parametry
Tworzywo | Stal nierdzewna DIN 1.4301, EN 10088, czeska norma ČSN 17240, AISI 304, AKV 7 – stal chromowo-niklowa austenityczna niestabilizowana (X5CrNi 18-10) |
Liczba prętów magnetycznych | 3 |
Odporność termiczna magnesów | 80 °C |
Wejście/wyjście | 50 mm |
Obróbka powierzchniowa korpusu | Obróbka powierzchni szklanymi mikrokulkami |
Uszczelnienie | NBR – PERBUNAN (od -10 °C do 80 °C) |
Podłączenie do rur | 2 × kołnierz do przyspawania płaski; EN 1092-1 typ 01 DN 50 PN6; materiał: 1.4301 |
Liczba płaszczy | Jednopłaszczowy |
Ilość prętów magnetycznych szczegół | 3 (1 x pr. 30 mm, 2 x pr. 20 mm) |
Siła oderwania | 100 N |
Siła magnetyczna rury szczegółowo | pr. 30 mm - 7.400 Gs, pr. 20 mm - 5.000 Gs |
Siła oderwania na rurze szczegółowo | pr. 30 mm - 100 N, pr. 20 mm - 60 N |
Najwyższe dopuszczalne ciśnienie PS | 6 bar |
Maksymalna temperatura TS | 80 °C |
Masa komponentu magnetycznego | 5,1 kg |
Masa całkowita | 10 kg |
Siła magnetyczna | 7.400 Gs |
Stan produktu | Nowy |
Wersja | Standard |
Rodzaj magnesu | Neodym (NdFeB) |
Załączniki
Opis uzupełniający
Urządzenie przeznaczone jest do separacji zanieczyszczeń metalicznych z substancji i mieszanin, które nie są niebezpieczne zgodnie z art. 13 dyrektywy 2014/68/UE (PED) - grupa substancji i mieszanin 2. Te przepływowe separatory magnetyczne nie należą zgodnie z 2014/68/UE do żadnej kategorii urządzeń ciśnieniowych (art. 4 ust. 3). Więcej informacji znaleźć można na: www.magneticke-separatory.cz (otworzy się w nowym oknie)
Więcej informacji znaleźć można na: www.magnetic-separators.info (otworzy się w nowym oknie)
METODA TESTOWANIA
Procedura pomiaru indukcji magnetycznej
Pomiar wykonywany jest za pomocą standardowego miernika Gaussa, w miejscu o konstrukcyjnie najwyższej wartości indukcji magnetycznej - w miejscu nabiegunników lub też w najniższym punkcie łuku obwodu magnetycznego. Średnia indukcja magnetyczna wyliczana jest na podstawie 3 powtórzeń testu, każdorazowo przeprowadzonego w innym miejscu obwodu magnetycznego.
Procedura pomiaru siły oderwania
Pomiar przeprowadza się przy użyciu standardowego etalonu z polerowanej stali o średnicy 10 mm i wysokości 20 mm. Pomiar wykonywany jest w miejscu o konstrukcyjnie największej sile oderwania - w miejscu nabiegunników lub też w najniższym punkcie łuku obwodu magnetycznego. Rejestruje się siła, z jaką oderwany został etalon. Średnia siły oderwania wyliczana jest na podstawie 3 powtórzeń testu.
Do wiadomości 10 N = ok. 1 kg.
Wynikowa siła oderwania zależy od wielu czynników - np. wymiarów etalonu, szczeliny powietrznej między etalonem a badanym obwodem magnetycznym, obróbki powierzchni etalonu itp.